Na stevige onderhandelingen met de minister van Justitie en Veiligheid hebben we het voor elkaar gekregen: het lokale gezag kan besluiten dat de boa’s in de gemeente met een korte wapenstok uitgerust worden. En dat is niet voor niks. Want het geweld tegen boa’s neemt toe. Tijdens de coronacrisis, maar ook voordat boa’s de noodverordeningen moesten handhaven hadden zij al veel te maken met geweld. We spreken in deze vierdelige serie met handhavers uit Leeuwarden, die voor en tijdens de coronacrisis een geweldsincident meemaakten. Al in 2019 vroeg de burgemeester van de Friese hoofdstad verdedigingsmiddelen voor zijn boa’s aan. Vandaag het verhaal van Imke.
“Tijdens de dienst afgelopen 7 april krijgen mijn collega en ik een melding vanuit de meldkamer Noord-Nederland over een paar personen die overlast geven in verband met wildplassen en alcoholgebruik. Als we gaan kijken treffen we nog één mevrouw, met blikken bier om zich heen en ook een blikje bier in haar hand. De mensen waarmee zij samen was, zijn inmiddels vertrokken. Ik herken de vrouw, want zij heeft al eens een collega van mij geschopt.
Schelden
In Leeuwarden is het verboden om binnen de stadsgrachten alcohol op straat te drinken, dus we gaan haar daar een bekeuring voor geven en willen daarom haar ID zien. Mijn collega vraagt haar er twee keer netjes om, maar de vrouw weigert mee te werken. Ze scheldt ons uit. ‘Vieze varkens’, roept ze en de scheldwoorden worden alleen maar lelijker.
Inmiddels hebben wij de politie opgeroepen, maar ook als er twee agenten verschijnen, weigert de vrouw nog steeds medewerking te verlenen.
Vuistslag
Wanneer een van de agenten mij vraagt een ID fouillering te doen, gaat het mis. Ik stap naar de vrouw toe, als ze mij opeens met haar vuist in het gezicht slaat. Het gaat zo snel, dat ik het niet zie aankomen. De agenten springen meteen bovenop haar en de vrouw wordt aangehouden. Ik doe aangifte wegens mishandeling. Jammer dat dit zo is gelopen, want het was nergens voor nodig. Ons doel was alleen de vrouw te bekeuren en weg te sturen.
Intussen mijn jukbeen, waar de vrouw haar vuist tegenaan heeft geplant, behoorlijk opgezwollen. De dag erna is het blauw, maar gelukkig is na twee dagen het ergste leed weer geleden en ga ik weer aan het werk.
Adrenaline
Vergeleken met een ander incident, waarbij mijn collega en ik werden bedreigd met een mes viel dit nog mee.
Het vorige incident heeft mij lichamelijk enorm uitgeput, omdat het mij heel veel adrenaline heeft ‘gekost’. Wat ik moeilijk vind is dat mensen mij wel wat aan mogen doen en ik niks terug kan doen, omdat ik geen middelen heb om mijzelf te verdedigen. Dat is heel naar. En het heeft mijn manier van werken veranderd. Als ik nu op iemand afga, heb ik altijd het moment van die dag met het mes in mijn hoofd.
Fantastisch werk
Toch vind het werk fantastisch. Het is elke dag anders en ik heb zoveel verschillende taken. Ik ga elke dag met plezier aan het werk. Het is goed dat we nu verdedigingsmiddelen -de korte wapenstok- kunnen krijgen. Je hoort vaak mensen op straat zeggen: ‘jullie mogen niks’. Ze weten helemaal niet wat ons werk inhoudt en wat onze bevoegdheden zijn. Mensen weten vaak niet dat we ze mogen aanhouden. En dat we specifiek voor dit beroep hebben gekozen en dat we niet eigenlijk liever bij de politie willen werken. We hebben een breed beroep, we handhaven bijvoorbeeld de drank- en horecawet en houden ons bezig met vuurwerk en met de leefbaarheid in de stad. De tijd dat we alleen parkeerbonnen uitschrijven, ligt al heel lang achter ons.”